"მე ახლა ემიგრანტი მქვია, დე. შენ არ იცი, იმიტომ რომ იჩქარე და ჩემზე ადრე წახვედი..."
ცოტა ხნის წინ ჯგუფში - "ემიგრანტის დღიურები ამერიკიდან", გვერდის ერთ-ერთმა სულისჩამდგმელმა, ქალბატონმა მზია წულუკიძემ სპეციალურად ემიგრანტებისთვის კონკურსი დააანონსა და საქართველოდან სხვადასხვა ქვეყანაში გაფანტულ ადამიანებს მოტივაცია მისცა საიმისოდ, რომ თითოეულს საკუთარ სიხარულსა თუ სატკივარზე გულახდილად ესაუბრა...
გთავაზობთ ემიგრანტის წერილს, რომელიც გულგრილს არ დაგტოვებთ (სტილი დაცულია)
ლალი კობახიძე (იტალია):
"გამარჯობა დედი. წერილი ბოლოს რომ მოგწერე, სულ პატარა ვიყავი და 8 მარტს გილოცავდი. მახსოვს, გაგიხარდა...
მე ახლა ემიგრანტი მქვია, დე. შენ არ იცი, იმიტომ რომ იჩქარე და ჩემზე ადრე წახვედი...
29 ნოემბერს ზუსტად 2 წელს აითვლის ჩემი ემიგრაციის პერიოდი იტალიაში. მანამდეც სულ გასული ვიყავი, იცი შენ... იყო თურქეთი, მანამდე რუსეთიც იყო... საითაც დაიხუვლებდა "უუუუუ"-ს საშოვარზე გასული მასა, მეც მივდევდი. სულ წასული ვიყავი, ამიტომაც დაგერქვა ჩემი შვილის გამზრდელი, დე...
რა მექნა, გენაცვალოს ლალუკა? ბაღშიც ვიმუშავე 6 მანეთად, მერე "ვაჭრუკანაც" ვიყავი ბაზრობაზე და კუპონიზაციამ მომისწრო. კი იცი ჩემი შანსის ამბავი შენ. ბოლომდე უნდა დავიხარჯო, რომ ვჭამო.
შენ კი ძალიან გინდოდა, მაგრამ მე უკვე მივეჩვიე, რომ მასწავლებელი აღარასდროს ვიქნები და რომ ჩემი ხვედრია ვიყო შეწირული... იცოდი, რომ ჩვენ ემიგრანტები შეწირულები ვართ?.. როდესაც ქვეყანაში სიდუხჭირეა, როდესაც ოჯახები საარსებოდ მინიმუმსაც ვერ მოიპოვებენ, იძულებული არიან გაწირონ ერთი წევრი და გაუშვან საშოვარზე... თუ კაცი მიდის, "საუკეთესო ვარიანტია", ხოლო თუ ქალი - საშინელებაა. ოჯახი რჩება დედის, ცოლის, ბურჯის გარეშე.
და იცი, მთავარი სირთულე რა არის? სახლიდან მოცილება, სიმარტოვე ან გაუსაძლისი ყოფა კი არა, ყველაფერი ერთადაა რთული: ოჯახის დანაწევრება, მონატრება, საუკეთესო წლების დაკარგვა, გაუცხოება, გაცივება, ვალდებულება.
ამ ქვეყანამ ძალა, ფეხზე დგომის და ბრძოლის უნარი მომცა. სულ სხვა კუთხით დამანახვა თავი. ძლიერი ვყოფილვარ, დე. არ ვიცოდი, შენ კი იცოდი და სულ მამხნევებდი: შენ მაგარი გოგო ხარ, დედა გენაცვალოსო.
მენატრები, დე. ყველა და ყველაფერი მენატრება, ჩემი მიწა-წყალი, გავერანებული, გაპარტახებული მინდორ-ველიც... ლიმონის და ცელოფანების გამყიდველი ბებოებიც მენატრებიან; ის ციგნის ბავშვებიც კი - ფეხებში რომ გებლანდებიან და ხელში "სალფეთქებს" გაჩეჩებენ...
სულ ვფიქრობდი, რომ ჩემს მუდმივ გასვლებს მიეჩვიეთ სახლში. ნერვიულობენ და მგულშემატკივრობენ, მაგრამ მიეჩვივნენ-მეთქი, ვფიქრობდი... ახლა სხვაგვარად ვფიქრობ...
რთული ყოფილა სუნთქვაშეკრული ცხოვრება. ახლა მესმის შენი, დე, სულმოუთქმელად რომ მელოდი ყოველ ჯერზე. გამუდმებით ვგეგმავ უკან დაბრუნების დღეს, რომელიც, როგორც წესი, ყოველთვის გადავადდება ხოლმე, დედი. თუმცა მთავარი მაინც დაგეგმარებაა. ეგ დღე მასულდგმულებს, მაძლიერებს და მინათებს საქართველოში დასაბრუნებელ გზას.
ერთ დღეს მართლა ავფრინდები, დედი... ხომ გჯერა ჩემი? გადმოვიფრენ ათასობით კილომეტრს, მოვალ შენთან, ჩამოვჯდები ცივ ქვაზე და ახლოდან მოგიყვები, როგორ გადამატანინა ამ ქვეყანამ უშენობა, მანამდე კი წერილებს მოგწერ და აივნიდან მონაბერ სიოს გამოვატან შენამდე, დედავ ჩემო... დამელოდე..."
ლიკა ქაჯაია