"ერთმანეთი ქორწილში გავიცანით, ნათია მომეწონა, პატარა იყო ძალიან. მივედი, ვეცეკვე..." - კვირის პალიტრა

"ერთმანეთი ქორწილში გავიცანით, ნათია მომეწონა, პატარა იყო ძალიან. მივედი, ვეცეკვე..."

გა­და­ცე­მა "სთო­რის“ სტუმ­რე­ბი ამ­ჯე­რად ბიზ­ნეს­მე­ნი სოსო ფხა­კა­ძე და მისი მე­უღ­ლე ნა­თია იყ­ვნენ. წყვილ­მა ერ­თმა­ნე­თის გაც­ნო­ბის ის­ტო­რი­ა­სა და ექვს სა­ერ­თო შვილ­ზე ისა­უბ­რა.

სოსო ფხა­კა­ძე:

"ერ­თმა­ნე­თი ქორ­წილ­ში გა­ვი­ცა­ნით, მა­შინ რეს­ტო­რა­ნი "არაგ­ვი“ იყო. ნა­თია მო­მე­წო­ნა, პა­ტა­რა იყო ძა­ლი­ან. მი­ვე­დი, ვე­ცეკ­ვე, თა­ვი­დან უცხო­ე­ლი ვე­გო­ნე. მე 26 წლის ვი­ყა­ვი, ნა­თია 16 წლის, ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ნა­თია ყო­ფი­ლი მო­დე­ლი და მო­ცეკ­ვა­ვეა. მე არ და­მიშ­ლია, მაგ­რამ, რო­გორც მო­დელს, მას სურ­ვი­ლი არ ჰქო­ნია კა­რი­ე­რა გა­ეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. რამ­დე­ნი­მე წელი ჩვენ­თან სა­რეკ­ლა­მო კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ობ­და. შემ­დეგ არ მი­თხრა და ისე წა­ვი­და, სხვა სა­რეკ­ლა­მო კომ­პა­ნი­ა­შია, სა­დაც ერთი წლის შემ­დეგ გა­ი­გეს, რომ ჩემი მე­უღ­ლე იყო. შემ­დეგ შვი­ლებ­ზე გა­და­ერ­თო, ბოლო დროს ისევ რა­ღა­ცებ­ში ჩა­ერ­თო.

ნა­თია ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე დე­დაა, ჩვენ­თან სი­ტყვა კონ­ფლიქ­ტი და­ვი­წყე­ბუ­ლი გვაქვს. არ გვჭირ­დე­ბა ბევ­რი კომ­პრო­მი­სი. დიდი სიყ­ვა­რუ­ლის გამო არის ის გა­რე­მო და ჰარ­მო­ნია, რაც ჩვენ­თან არ­სე­ბობს, ის, რაც ჩვენ გვაქვს ოჯახ­ში... სიყ­ვა­რულ­მა ზღვა­რი არ იცის, თუ გიყ­ვარს ბო­ლომ­დე გიყ­ვარს.

სიყ­ვა­რუ­ლი ორ­მხრი­ვია, თუ მე­ო­რე მხრი­და­ნაც თან­ხვედ­რა არ არის, დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი არ იქ­ნე­ბა. ნა­თია ისე­ვე მიყ­ვარს, რო­გორც მიყ­ვარ­და 1997 წელს.

პირ­ვე­ლი ორი ბავ­შვის გაზ­რდის დროს, მე უფრო და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. სულ წა­სუ­ლი ვი­ყა­ვი სახ­ლი­დან. რო­დე­საც ოთხი პა­ტა­რა კი­დევ შე­მო­ვი­და ჩვენს ოჯახ­ში, არ არ­სე­ბობს, რომ კვი­რა დღეს რა­მეს ხელი მოვ­კი­დო, დროს ოჯახ­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ".

ნა­თია ფხა­კა­ძე:

"ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია პირ­ვე­ლი გრძნო­ბა, რაც წყვილს შო­რის ჩნდე­ბა. ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა მი­იქ­ცია იმან, რომ ქარ­თულს ცეკ­ვავ­და, თან რო­გორც თა­ვად თქვა, უცხო­ე­ლი მე­გო­ნა.

ბევ­რი რამე შევ­ცვა­ლეთ პან­დე­მი­ის დროს. ვე­რაფ­რით და­ვა­კა­ვე ბავ­შვე­ბი შინ, შემ­დეგ მო­ვი­ფიქ­რე, რომ ერ­თმა­ნე­თი ემე­ცა­დი­ნე­ბი­ნათ და ამა­ში ხელ­ფა­სი აე­ღოთ. ასე ხა­ლი­სი­ა­ნად გა­და­ვა­გო­რეთ პან­დე­მი­ის დღე­ე­ბი. უფ­რო­სი შვი­ლი მა­რი­ა­მი 23 წლის არის,18 წლი­სას შე­მე­ძი­ნა და მას შემ­დეგ ერ­თად ვიზ­რდე­ბით. მე­გო­ბა­რი, შვი­ლი, და ყვე­ლა­ფე­რი შე­მიძ­ლია ვუ­წო­დო მას. ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა შენი შვი­ლი შენი მე­გო­ბა­რია.

ვერ ვი­ტყვი, რომ მკაც­რე­ბი ვართ, თუმ­ცა არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მო­მენ­ტე­ბი, რო­დე­საც ჩვე­ნი წე­სე­ბი გვაქვს. ამას ემორ­ჩი­ლე­ბი­ან და ეს სტრე­სუ­ლი არ არის. ჩვენს ოჯახ­ში არ არის ჩარ­ჩო­ე­ბი, თუმ­ცა იცი­ან ის, რაც არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ღი­რე­ბუ­ლი.

მახ­სოვს, რო­დე­საც შე­ვუღლდით, ვე­უბ­ნე­ბო­დი, გავა წლე­ბი და ეს ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­ნა­ი­რად იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი. ჩვენ შემ­თხვე­ვა­ში ასე არ მოხ­და, მად­ლო­ბე­ლი ვარ მისი, რომ ეს არის უფრო ძლი­ე­რი სიყ­ვა­რუ­ლი, ვიდ­რე ეს იყო 1997 წელს.

ჩვენ ერ­თმა­ნეთ­ში დათ­მო­ბე­ბი არ გვჭირ­დე­ბა, იმ­დე­ნად შერ­წყმუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი და თან­ხვედ­რა გვაქვს, არ გვჭირ­დე­ბა კომ­პრო­მი­სე­ბი. ჰარ­მო­ნი­უ­ლად მივ­დი­ვართ.

სო­სოს არა­სო­დეს ეტყო­ბა სახ­ლში პრობ­ლე­მა ან და­ძა­ბუ­ლო­ბა თუ აქვს.

ჩემს მო­მა­ვალს ვხე­დავ შვი­ლებ­თან, მათ ოჯა­ხებ­თან ერ­თად. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს დიდი ოჯა­ხე­ბი, მათი შვი­ლე­ბი, მე­ო­რე ნა­ხევ­რე­ბით, შეკ­რე­ბე­ბი..."

წყარო