"ქამრები აწყდა და მიცვალებული გადაისროლა... და რას ხედავენ, ქალმა ლაპარაკი დაიწყო" - აფხაზეთის ომის სულისშემძვრელი ისტორიები - კვირის პალიტრა

ომის ქარ-ცე­ცხლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში უამ­რავ ადა­მი­ანს აქვს გა­მოვ­ლი­ლი. სა­კუ­თარ ტყავ­ზე არა­ერ­თმა გა­მოს­ცა­და ომის კოშ­მა­რი. იმას, რა­საც ახლა მო­გიყ­ვე­ბით, აღელ­ვე­ბი­სა და ემო­ცი­ე­ბის გა­რე­შე ვერ წა­ი­კი­თხავთ. სა­უ­ბა­რია ექიმ­ზე, რო­მე­ლიც სო­ხუ­მის ჰოს­პი­ტალ­ში ბომ­ბე­ბის ქვეშ სა­კუ­თარ სამ­სა­ხუ­რებ­რივ მო­ვა­ლე­ო­ბას პირ­ნათ­ლად ას­რუ­ლებ­და...

იქ გა­კე­თე­ბულ ბოლო ოპე­რა­ცი­ა­ზეც, რო­მე­ლიც ქი­რურ­გებ­მა - გია შერ­ვა­ში­ძემ, გუ­რამ ტორ­ჩი­ნა­ვამ და მალ­ხაზ მირ­ცხუ­ლა­ვამ ჩა­ა­ტა­რეს, ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი, ანეს­თე­ზი­ო­ლო­გი ბელა მეტ­რე­ვე­ლი კო­ლე­გა თე­მურ ბარ­კა­ლა­ი­ას­თან ერ­თად, მათ გვერ­დით იდგა. ქალ­ბა­ტო­ნი ბელა გვე­უბ­ნე­ბა, რომ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბი­დან დღეს ცო­ცხა­ლი არც ერთი აღარ არის...

ბელა მეტ­რე­ვე­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო სამ­სა­ხუ­რის თა­და­რი­გის ოფი­ცე­რია, გი­ნე­კო­ლო­გი-რეპ­რო­დუქ­ტო­ლო­გი, ანეს­თე­ზი­ო­ლოგ-რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გი, მე­დი­ცი­ნის დოქ­ტო­რი, ერთ-ერთი კლი­ნი­კის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი და კლი­ნი­კუ­რი ხელ­მძღვა­ნე­ლი. მას უკ­რა­ი­ნა­ში რუ­სე­თის აგ­რე­სი­ის ფონ­ზე, ამ დღე­ებ­ში სულ დე­ტა­ლებ­ში გა­უ­ცო­ცხლდა აფხა­ზე­თის ომის დროს გა­და­ტა­ნი­ლი მძი­მე დღე­ე­ბი...

- ის, რაც აფხა­ზე­თის ომში მოხ­და, ბო­ლომ­დე ჩვენს მე­გო­ბარ აფხა­ზებ­საც არ ჰქონ­დათ დაშ­ვე­ბუ­ლი და წარ­მოდ­გე­ნი­ლი. რომ შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო, ერ­თმა­ნე­თის­თვის ავ­ტო­მა­ტი ასე მიგ­ვეშ­ვი­რა. ექი­მე­ბი რა თქმა უნდა, სიკ­ვდილ-სი­ცო­ცხლის კონ­ვე­ი­ერ­თან, თი­თო­ე­უ­ლი ჯა­რის­კა­ცის გა­და­სარ­ჩე­ნად მყა­რად ვი­დე­ქით. მი­უ­ხე­და­ვად ეროვ­ნე­ბი­სა, ყვე­ლა დაჭ­რილს ვეხ­მა­რე­ბო­დით. მოჰ­ყავ­დათ ქარ­თვე­ლიც, აფხა­ზიც, რუ­სიც, სო­მე­ხიც, ბერ­ძე­ნიც. გვარს არა­ვის ვე­კი­თხე­ბო­დით და არც იმას, ფრონ­ტის რო­მელ მხა­რეს იყო დაჭ­რი­ლი...

ჩვენს მო­ვა­ლე­ო­ბას ვას­რუ­ლებ­დით, ვიბ­რძო­დით მათი სი­ცო­ცხლის გა­და­სარ­ჩე­ნად.

- უკ­რა­ი­ნა­ში დღეს იგი­ვე ხდე­ბა... რუ­სე­თი ბომ­ბავს სა­ა­ვად­მყო­ფო­ებს, ეს­ვრის და­უც­ველ ადა­მი­ა­ნებს...

- დეჟა­ვიუ და­მე­მარ­თა... გუ­ლის ყვე­ლა თა­რო­ზე შე­მო­დე­ბუ­ლი პა­ტარ-პა­ტა­რა ამ­ბა­ვი, რო­მელ­საც ადრე ჩა­ნა­წე­რე­ბა­დაც ვაგ­რო­ვებ­დი, გა­მი­ახ­ლდა. ის ჭრი­ლო­ბე­ბი ნელ-ნელა იხ­სნე­ბა და თავს მახ­სე­ნებს. აფხა­ზე­თის ომის დროს მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად იბომ­ბე­ბო­და ჩვე­ნი სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლიც, იბომ­ბე­ბო­და ორი­ვე ჰოს­პი­ტა­ლი, პირ­ვე­ლიც და მე­ო­რეც. მე მე­ო­რე­ში ვმუ­შა­ობ­დი.

იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვა - უმ­ძი­მე­სი პა­ცი­ენ­ტი მეწ­ვა ნარ­კო­ზის ქვეშ, რო­მე­ლიც სა­ინ­ტუ­ბა­ციო მი­ლი­ა­ნად აფეთ­ქე­ბის ხმამ მო­მიგ­ლი­ჯა, სა­დღაც კუ­თხე­ში გა­და­აგ­დო. მერე ფორ­თხვით მი­ვე­დით, ვი­პო­ვეთ, ყვე­ლა­ფე­რი თავ­ზე ეყა­რა. ღმერ­თის წყა­ლო­ბით მილი მოხ­სნი­ლი არ იყო. მი­ვა­გო­რეთ სა­ნარ­კო­ზო აპა­რა­ტი და იქვე, ია­ტაკ­ზე­ვე გა­ვაგ­რძე­ლეთ მისი რე­ა­ნი­მი­რე­ბა. სა­ო­ცა­რი სი­ტუ­ა­ცია იყო... რო­გორც კონ­ვე­ი­ერ­ზე, ისე მოჰ­ყავ­დათ დაჭ­რი­ლიც და მკვდა­რიც.

ერთხელ პო­ზი­ცი­ი­დან უმ­ძი­მე­სი დაჭ­რი­ლე­ბი მო­იყ­ვა­ნეს, ერთ-ერთს დიდი სის­ხლის კოლ­ტი ჰქონ­და სა­ხე­ზე, რად­გა­ნაც ხა­ხა­ში გამ­ჭო­ლი, უმ­ძი­მე­სი ჭრი­ლო­ბა მი­ე­ღო. სის­ხლი სდი­ო­და. ჯი­ბი­დან სა­ბუ­თი ამო­ვუ­ღე, რომ გა­მე­გო, ვინ იყო, ის­ტო­რი­ა­შიც ხომ უნდა ჩა­მე­წე­რა. გვა­რად ლო­მი­ძე აღ­მოჩ­ნდა, სო­ხუ­მე­ლი, ჩამ­ბას ქუ­ჩი­დან.

მი­თხრეს, ინ­ტუ­ბა­ცი­ას ვერ მო­ა­ხერ­ხე­ბო. მა­ინც ვცა­დოთ-მეთ­ქი. პირ­ვე­ლი­ვე მცდე­ლო­ბი­სას ჩავ­დგი სა­ინ­ტუ­ბა­ციო მილი, გა­ვა­კე­თეთ ტამ­პო­ნი და ბიჭი გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ. ქა­ლაქ­ში თბი­ლი­სე­ლი ექი­მე­ბი იყ­ვნენ, მე­ო­რე დღეს ჩვენ­თან, უმ­ძი­მე­სი პა­ცი­ენ­ტე­ბის სა­ნა­ხა­ვად მო­ვიდ­ნენ. მათ შო­რის იყოს ბო­ხუა, სის­ხლძარ­ღვთა ცნო­ბი­ლი ქი­რურ­გი. იხილეთ სრულად