"ვერ აღ­გი­წერთ, ნი­კას წას­ვლით რამ­ხე­ლა ტრავ­მა მი­ვი­ღე, ამ შო­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან დღემ­დე ვერ გა­მოვ­დი­ვარ" - კვირის პალიტრა

ახალ­გაზ­რდა, ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბის, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის არ­ტის­ტის, ნიკა ქა­ცა­რი­ძის უე­ცარ­მა გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ ყვე­ლა შეძ­რა. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად და­ამ­წუხ­რა მისი დედა, მე­უღ­ლე და ორი მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი...

ოჯახ­მა და­კარ­გა მზრუნ­ვე­ლი, თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ადა­მი­ა­ნი, სცე­ნამ და ეკ­რან­მა ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი, რო­მელ­საც შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით უამ­რა­ვი სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხის შექ­მნა შე­ეძ­ლო...

12 მა­ისს, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში, ნიკა ქა­ცა­რი­ძის ხსოვ­ნი­სად­მი მი­ძღვნი­ლი საქ­ველ­მოქ­მე­დო სა­ღა­მო გა­ი­მარ­თე­ბა. შე­მო­სუ­ლი თან­ხა და კი მისი ოჯა­ხის და­სახ­მა­რებ­ლად გა­ი­რი­ცხე­ბა. AMBEBI.GE ნი­კას მე­უღ­ლეს, ნინო ბე­რი­ძეს ესა­უბ­რა:

- ძნე­ლია ნი­კას გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა. ჩვენ­თან ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა - მეც შე­ზღუ­დუ­ლად ვმუ­შა­ობ (ნინო პრო­ფე­სი­ით არ­ქი­ტექ­ტო­რია. - ავტ.). მე და ნიკა ერ­თმა­ნეთს ხელს ვუ­წყობ­დით - ის დი­ლით სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ო­და და ბავ­შვებ­თან მე ვრჩე­ბო­დი, რომ მო­დი­ო­და, მე მივ­დი­ო­დი - ასე ვე­ნაც­ვლე­ბო­დით.

ნი­კას დედა ასაკ­შია, წნე­ვაც აწუ­ხებს, ამ ტრა­გე­დი­ის შემ­დეგ კი­დევ მე­ტად უჭირს და ბავ­შვებს მარ­ტოს ვერ იტო­ვებს... ამი­ტო­მაც მუ­შა­ო­ბა ახლა ცოტა შე­ზღუ­დუ­ლად მი­წევს...

ვერ აღ­გი­წერთ, ნი­კას წას­ვლით რამ­ხე­ლა ტრავ­მა მი­ვი­ღე, ამ შო­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან დღემ­დე ვერ გა­მოვ­დი­ვარ. ახლა კი­დევ ნიკა წუ­ლუ­კი­ძის ბავ­შვის ამ­ბავ­მა შემძრა და მე­ტად და­მამ­ძი­მა. მი­ჭირს იმის წარ­მოდ­გე­ნა, რას გა­ნიც­დის ის ოჯა­ხი... ჩემ­თვის ნი­კას გარ­დაც­ვა­ლე­ბა ენით აღუ­წე­რე­ლი ტკი­ვი­ლია. ამას არა­ვის ვუ­სურ­ვებ...

ჩვენ ერ­თად, 6 წლის მან­ძილ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო პე­რი­ო­დი გა­მო­ვი­ა­რეთ. ეს იყო ერ­თმა­ნე­თის კარ­გად გაც­ნო­ბის, შე­გუ­ე­ბის, მე­ტად შეყ­ვა­რე­ბის წლე­ბი... ახლა ცხოვ­რე­ბის იმ ეტაპ­ზე ვი­ყა­ვით, რომ ბედ­ნი­ერ ცხოვ­რე­ბას ვი­წყებ­დით და ნიკა წა­ვი­და. ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი. ხომ ამ­ბო­ბენ, დრო გავა და ტკი­ვი­ლი გა­გივ­ლი­სო. რა დროც არ უნდა გა­ვი­დეს, არ არ­სე­ბობს ეს ტკი­ვი­ლი და­მა­ვი­წყდეს. შე­იძ­ლე­ბა, ამა­ზე ყო­ველ­დღი­უ­რად არ ვლა­პა­რა­კობ, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­შია... ხა­ლი­სი, რაც მა­ნამ­დე მქონ­და, დავ­კარ­გე და ალ­ბათ არც არას­დროს და­მიბ­რუნ­დე­ბა...

...ერთხელ მა­რი­ო­ნე­ტე­ბის თე­ატ­რში, ნი­კას გახ­მო­ვა­ნე­ბულ სპექ­ტაკლზე მივ­დი­ო­დით, გა­მო­მი­ა­რა და ფე­ხით გა­ვი­სე­ირ­ნეთ. ჩვე­ნი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ო­დი გა­მახ­სენ­და და ვუ­თხა­რი - რო­გორ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი­ვით მივ­სე­ირ­ნობთ-მეთ­ქი. რას ჰქვია, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბის პე­რი­ო­დი, რო­დის დამ­თავ­რდა სიყ­ვა­რუ­ლი? ახ­ლაც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვარ­თო... მარ­თლაც ასე იყო - ჩვენ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვართ და ასე იქ­ნე­ბა ალ­ბათ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა.

- თე­ატ­რი ახ­სე­ნეთ... ნიკა ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი იყო... რო­გორც მა­ყუ­რე­ბე­ლი, რო­გორ აფა­სებ­დით მას?

- მარ­თლა ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი იყო და ეს მხო­ლოდ ჩემი აზრი არ არის, მო­მა­ვალ­შიც ბევ­რი რა­მის გა­კე­თე­ბა შე­ეძ­ლო, მაგ­რამ თა­ვი­სი გეგ­მე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა არ დას­ცალ­და... ჩვე­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე, რაც მის სპექ­ტაკ­ლებს ვუ­ყუ­რებ­დი, მერე იმას, რო­ლებ­ზე ყო­ველ­დღი­უ­რად რო­გორ მუ­შა­ობ­და და რო­გორ ამუ­შა­ვებ­და თი­თო­ე­ულ პერ­სო­ნაჟს, მთლი­ა­ნად გა­დარ­თუ­ლი იყო რო­ლის შექ­მნა­ში, ძა­ლი­ან უღ­რმავ­დე­ბო­და. მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ ჰქონ­და, როლი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი იყო, თუ მთა­ვა­რი. ბო­ლომ­დე უნდა და­ხარ­ჯუ­ლი­ყო. რო­გორც მსა­ხი­ობს, რა­ღაც გა­მორ­ჩე­უ­ლი ხიბ­ლი ჰქონ­და, რო­მე­ლიც გი­ზი­დავ­და. სცე­ნა­ზე და­ი­ნა­ხავ­დი თუ არა, თვა­ლი მის­კენ გა­გირ­ბო­და. მა­ყუ­რე­ბელს მისი როლი ამახ­სოვ­რდე­ბო­და. ახლა მას­ზე წარ­სულ­ში რომ ვლა­პა­რა­კობ, ვერ ვე­გუ­ე­ბი, არ შე­მიძ­ლია... გააგრძელეთ კითხვა