"გიორგი ამ უმძიმეს ინფორმაციას ისე შეხვდა, გავოცდით... " - რას ჰყვება გიორგი გილიგაშვილის და რთულ პერიოდსა და ძმის მდგომარეობაზე - კვირის პალიტრა

ცოტა ხნის წინ, ძა­ლი­ან თბილ, პო­ზი­ტი­ურ ადა­მი­ანს, გი­ორ­გი გი­ლი­გაშ­ვილს ავ­თვი­სე­ბი­ა­ნი სიმ­სივ­ნე და­უდ­გი­ნა. მან ოპე­რა­ცია თურ­ქეთ­ში გა­ი­კე­თა. ამ ეტაპ­ზე ყვე­ლა­ფე­რი უკვე უკან არის და გი­ორ­გი თავს კარ­გად გრძნობს.

რო­გორ შეხ­ვდა ის ამ უმ­ძი­მეს დი­აგ­ნოზს, რა სირ­თუ­ლე­ე­ბი დაძ­ლია, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს გი­ორ­გის და ნუცა გი­ლი­გაშ­ვი­ლი ესა­უბ­რა:

- ამის გა­გე­ბა ჩვენ­თვის ერთი მხრივ, შოკი იყო, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მალე, მო­ვე­დით გონს. თა­ვად გი­ორ­გი ასეთ უმ­ძი­მეს ინ­ფორ­მა­ცი­ას ისე შეხ­ვდა, გა­ვოც­დით. მარ­თლა არ მი­ნა­ხავს, არ გა­მი­გია, ადა­მი­ა­ნი ასე და­ი­მუხ­ტოს, ასე აენ­თოს და საბ­რძოლ­ვე­ლად ასე გა­ნე­წყოს. მოკ­ლედ, თა­ვად მოგ­ვცა ძალა, ამ სა­ში­ნელ ემო­ცი­ას გავმკლა­ვე­ბო­დით. როცა მკურ­ნა­ლობ­და, ვი­ღი­მო­დით. ამის გამო, ჩვენ გარ­შე­მო, ამ ამ­ბით და­ძა­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ეუ­ხერ­ხუ­ლე­ბო­დათ კი­დეც ეკი­თხათ - რო­გორ არის გი­ორ­გი? კი, ასე მსუ­ბუ­ქად მოგ­ვა­წო­და ეს ინ­ფორ­მა­ცია და დღემ­დე ყვე­ლას ისე პა­სუ­ხობს. ვერც იტყვით, რომ მსგავ­სი რამ გა­და­ი­ტა­ნა. ისეა, თავი სტკი­ო­და, წა­მა­ლი და­ლია და გა­და­უ­ა­რა. ნამ­დვი­ლად გმი­რუ­ლად შეხ­ვდა, თუმ­ცა მის­გან სხვა­ნა­ი­რი საქ­ცი­ე­ლი შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო.

- ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, სა­ო­ცა­რი ში­ნა­გა­ნი სიმ­ტკი­ცე აქვს...

- კი, ცდი­ლობს, ნე­ბის­მი­ერ გა­მოწ­ვე­ვას ისე შეხ­ვდეს, რომ ეს მას ეკუთ­ვნის, ის უნდა მი­ი­ღოს და ამან უნდა გა­აძ­ლი­ე­როს და არ და­ა­სუს­ტოს. ისე არ არის, რომ ვინ­მეს­თან სამ­დუ­რა­ვი ჰქონ­დეს... თა­ვი­დან ცოტა გულ­გრი­ლად ვი­ყა­ვი იმ კო­მენ­ტა­რე­ბის მი­მართ, რომ ვკი­თხუ­ლობ­დი - გი­ორ­გი ასე­თი ბი­ჭია, რა­ტომ და­ე­მარ­თა და ასეთს არ უნდა ემარ­თე­ბო­დეს. ეს, ჩემი აზ­რით, არას­წო­რია.

ჯერ ერთი, არა­ვინ ვი­ცით, ცხოვ­რე­ბა­ში ვის რა ეკუთ­ვნის, რა გა­დაგ­ვი­ტა­ნია და რა გან­საც­დე­ლი გვე­ლო­დე­ბა. იმას, რაც ხდე­ბა, არის შენი თა­ვის გა­საძ­ლი­ე­რებ­ლად, მე­ტად გან­სამ­ტკი­ცებ­ლად - მე ასე ვუ­ყუ­რებ... ღმერ­თთან როცა უფრო ახ­ლოს ხარ, ბო­რო­ტი მე­ტად გებ­რძვის და შე­სა­ბა­მი­სად, ძა­ლის მოკ­რე­ბა, გან­მტკი­ცე­ბა, სირ­თუ­ლის გა­და­ლახ­ვა უფრო გჭირ­დე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი კი იმის­თვი­საა, სა­კუ­თარ თავს და ღმერ­თს და­უმ­ტკი­ცო, რომ მას­თან გინ­და ყოფ­ნა და მზად ხარ ნე­ბის­მი­ე­რი მი­წი­ე­რი გან­საც­დე­ლი გა­და­ი­ტა­ნო ისე, რო­გორც ადა­მი­ანს და კაცს შე­ე­ფე­რე­ბა. ჩემ­თვის, არა მხო­ლოდ დის­თვის, ადა­მი­ა­ნის­თვის გი­ორ­გი უდი­დე­სი მა­გა­ლი­თია, - რომ ამი­ე­რი­დან არა­ფერ­ზე და­ვი­წუ­წუ­ნო. ხომ ვამ­ბობ, იშ­ვი­ა­თია, როცა მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ადა­მი­ა­ნი ისე მყა­რად დად­გე, პა­ნი­კა­ში არ ჩა­ვარ­და!

მი­ტომ, მგო­ნია, როცა რა­ი­მე გტკი­ვა, გა­წუ­ხებს და მძი­მე სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ხარ, მა­შინ გა­მოჩ­ნდე­ბა ხოლ­მე, რო­გო­რე­ბი ვართ. გი­ორ­გის არც სჭირ­დე­ბო­და ამის დამ­ტკი­ცე­ბა, მაგ­რამ და­მა­ნა­ხა, რომ ყვე­ლა­ნა­ირ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში კა­ცია და ყვე­ლა­ნა­ირ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ღმერ­თი უყ­ვარს. იხილეთ სრულად