"ომში ილოს "ბახალა“ შევარქვით ... ვაჟკაცი და დიდი ადამიანი იყო, არაფერზე უკან არ იხევდა" - რას ჰყვება ილია ელოშვილზე მისი თანამებრძოლი?
თბილისის მერის მოადგილი ილია ელოშვილი 1-ლ ივნისს, საკუთარ ბინაში გარდაცვლილი ნახეს. ეს ამბავი ელდად იქცა არა მხოლოდ ახლობლებისა და მეგობრებისთვის, არამედ ყველა იმ ადამიანისთვის, ვისაც ილია ერთხელაც კი შეხვედრია. მისი გარდაცვალების შემდეგ ფართო საზოგადეობისთვის ისიც გახდა ცნობილი, რომ აფხაზეთის ომის დროს 17 წლის ბიჭი, როგორ წავიდა სამშობლოს დასაცავად.
"ომში ილოს "ბახალა“ შევარქვით, ყველას ძალიან გვიყვარდა, უაღრესად ვაჟკაცი და დიდი ადამიანი იყო, არაფერზე უკან არ იხევდა. ვცდილობდით, წინა პოზიციებზე არ გაგვეშვა, მაგრამ არ იშლიდა, მაინც მიდიოდა. ვინაიდან პატარა იყო, დავით თევზაძეს სახლშიც ჰყავს გაშვებული. ილო წამოვიდა თბილისში და მალევე უკან, აფხაზეთში დაბრუნდა. როცა დათომ უსაყვედურა, რატომ დაბრუნდიო, ილომ უპასუხა, - ბრძანება ხომ შევასრულე, წავედი და ახლა ჩამოვედიო“, - იხსენებს ბატალიონ "ორბის“ ყოფილ მებრძოლ ილია ელოშვილს მისი თანამებრძოლი და მეგობარი, ეროვნული გვარდიის სამოქალაქო უსაფრთხოების სამმართველოს უფროსი დავით ბეჟაშვილი:
"1992 წლის ნოემბერი იყო. გაგრის დაცემის შემდეგ, გია ყარყარაშვილმა თბილისის ზღვაზე პირველი ბრიგადა შექმნა. იმხანად, თბილისის ზღვაზე ამოვიდნენ ტექნიკური უნივერსიტეტის (ყოფილი გეპეის) სტუდენტები და მთხოვეს, ბატალიონ "ორბის“ შემადგენლობაში თქვენთან ერთად გვინდა ომში წამოსვლაო. მაშინ ბატალიონ "ორბის“ ოცეულის მეთაური, შემდეგ კი, ბრიგადა რომ შეიქმნა, მისი საინფორმაციო სამსახურის უფროსი ვიყავი. მაშინ დამამახსოვრდა ერთი ყველასგან გამორჩეული, ყველაზე პატარა ასაკის, 17 წლის ბიჭი - ილო ელოშვილი, რომელიც პირველი კურსის სტუდენტი იყო. ვიდრე აფხაზეთში წავიდოდით, თბილისის ზღვაზე გვიწევდა ვარჯიში. იყო შემთხვევები, როცა თბილისის ზღვაზე ბიჭების მშობლები ამოდიოდნენ, მათ ომში წასვლას აპროტესტებდნენ, გვეუბნებოდნენ,- რა უნდა ჩემს შვილს ომშიო... ზოგმა მოახერხა კიდეც მათი შინ წაყვანა.
დამამახსოვრდა ილოს მამა - ბატონი ომარი (იგი კომუნისტების დროს დმანისის რაიკომის მდივანი იყო. ცნობილი მოვლენა იყო, აზერბაიჯანელმა მოსახლეობამ ბუნტი ააგორა და ამ კაცმა მოლაპარაკებების გზით ჩააწყნარა სიტუაცია), რომელიც ჩვენთან ამოვიდა და პირიქით, ვაჟკაცურად დაგვილოცა გზა, ამაყიც იყო, რომ მისი შვილი სამშობლოს დაცვაში უნდა ჩართულიყო. ეს პატარა ბიჭი ძალიან მონდომებული და ანთებული იყო, ომში ილოს "ბახალა“ შევარქვით, ყველას ძალიან გვიყვარდა, უაღრესად ვაჟკაცი და დიდი ადამიანი იყო, არაფერზე უკან არ იხევდა. ვცდილობდით, წინა პოზიციებზე არ გაგვეშვა, მაგრამ არ იშლიდა, მაინც მიდიოდა. ვინაიდან პატარა იყო, დავით თევზაძეს სახლშიც ჰყავს გაშვებული. ილო წამოვიდა თბილისში და მალევე უკან, აფხაზეთში დაბრუნდა. როცა დათომ უსაყვედურა, რატომ ჩადაბრუნდიო, ილომ უპასუხა - ბრძანება ხომ შევასრულე, წავედი და ახლა ჩამოვედიო. ამასთანავე, ილო სასწაული იუმორის პატრონი იყო. ომში არის მძიმე სიტუაციები, ხან რა ხდება, ხან - რა, ზოგი სასოწარკვეთაში ვარდება, მაგრამ მე ილო ცხვირჩამოშვებული, დამფრთხალი და შეშინებული არ მინახავს, მიუხედავად იმისა, რომ ასაკით პატარა იყო და პირველად მოუწია ბრძოლის ველზე ყოფნამ. ილომ შესანიშნავად გაართვა თავი ყველაფერს და აფხაზეთში ბევრ ბრძოლებში მიიღო მონაწილეობა - ახალი კინდღის, ტამიშის და ა.შ. ის ბოლომდე დარჩა ომში და პირნათლად მოიხადა ვალი სამშობლოს წინაშე. იხილეთ სრულად