"დედისერთა ვარ, მშობლები ძალიან მიწყობდნენ ხელს... ჩემი ცხოვრება სწორი გზით წავიდა" - როგორ მოხვდა გიორგი ამილახვარი "კომფორტის ზონიდან პოლიტიკურ ქარცეხლში"
ბავშვობა და სტუდენტობაც თბილისის ცენტრალურ უბანში - ვერაზე გაატარა, სადაც მის ოჯახს თავისი პატარა საამილახორო ჰქონდა. მიუხედავად ბნელი 90-იანებისა, როგორც ამბობს, "სწორ და ნათელ გზას" დაადგა - წარჩინებით დაამთავრა სკოლაც, უნივერსიტეტიც და სამართლის დოქტორი გახდა. გერმანიის ქალაქ ჰამბურგის მაქსპლანკის ინსტიტუტის დასრულების შემდეგ, ბიზნესში სცადა ბედი, დაგროვილი კაპიტალი მამის დაარსებულ ღია უნივერსიტეტს მოახმარა და მისი რექტორიც გახდა. მერე მეგობრების თხოვნას დაჰყვა და პოლიტიკაში მოვიდა- როგორც თავად ამბობს, "კომფორტის ზონიდან პირდაპირ ქარცეცხლში გადაეშვა".
"მომეცა შესაძლებლობა და მივიღე რთული გადაწყვეტილება. ჩემი ოჯახის წევრები, შესაძლოა, არც ეთანხმებოდნენ ჩემს ამ ნაბიჯს, მაგრამ არასდროს ვუშინდებოდი გამოწვევებს, პირიქით, მიმაჩნია, რომ გამოწვევებთან ღირსეული გამკლავება სწორედ წარმატების საწინდარია“. სჯერა, რომ გაუმკლავდება იმ გამოწვევებს, რაც განათლების სფეროში გვაქვს და "ამ სისტემის განვთარებაში ერთ აგურს" ისიც დადებს.
"ქართული ოცნების“ თავადური წარმოშობის წარმომადგენელი, პარლამენტის განათლებისა და მეცნიერების კომიტეტის თავმჯდომარე გიორგი ამილახვარი AMBEBI.GE-სთან მის ცხოვრებაზე საუბარს ბავშვობის მოგონებებით იწყებს:
ბავშვობა
- დავიბადე და მთელი ბავშვობა ვერაზე გავატარე. ვსწავლობდი 51-ე სკოლაში, სადაც დედა - რუსუდანი ქართულ ენასა და ლიტერატურას ასწავლის. რთული პერიოდი იყო, 90-იანები - უშუქობა, ქუჩაშიც არასახარბიელო სიტუაცია იყო და ასეთ ვითარებაში ყოველთვის ვახერხებდი, სწავლისთვის არ მეღალატა. დედისერთა ვარ და მშობლები ძალიან მიწყობდნენ ხელს. მამა სამართლის დოქტორია და მაშინაც საკმაოდ მაღალ თანამდებობაზე მუშაობდა. ვერ ვიტყვი, მათამამებდნენ, მაგრამ ვერც იმას - იმ გაჭირვების ჟამს რამეს მაკლებდნენ.
აქედან გამომდინარე, სწორი გზით წავიდა ჩემი ცხოვრება. როცა და სადაც საჭირო იყო იმ რთულ პერიოდში, არაფერს ვაკლდებოდი, რასაც სწავლაში ხელი არ შეუშლია და სკოლა ფრიადებზეც დავამთავრე. ძალიან კარგი ბავშვობა მქონდა, მყავს დიდი სამეგობრო წრე. ჩემი ყველა მეგობარი წარმატებული გამოდგა თავის სფეროში, კარგი ოჯახიშვილები იყვნენ, რამაც ხელი შეგვიწყო ერთმანეთის განვითარებაში, ამან აგვაცილა მაშინდელი ქუჩის ე.წ შავ სამყაროს. სკოლის დამთავრებამდე კალათბურთს ვთამაშობდი. მეათე კლასში სწავლა გავაგრძელე ამერიკაში. იყო ასეთი პროგრამა - "აკადემიური წელი ამერიკაში“ და ერთი წელი ტეხასის შტატის ქალაქ დალასში, ჰაისქულში ვისწავლე. იქაც სკოლის კალათბურთის გუნდის ხუთეულში ვიყავი. ისე კარგად ვთამაშობდი, სკოლამ ამის გამო ფინანსური შეღავათებიც გამიკეთა...
სტუდენტობა
ამერიკიდან ჩამოვედი და მე-11 კლასში იურიდიული ფაკულტეტისთვის მზადება დავიწყე. ჩემი პროფესიის არჩევანი, მეტწილად, მამის ფაქტორმა განაპირობა. მახსოვს, იმხანად თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში იურიდიულ ფაკულტეტზე ძალიან დიდი კონკურსი იყო, ყველაზე მაღალი ქულით ჩავირიცხე და ისიც წარჩინებით დავამთავრე. ვერაზე ყაზბეგის ქუჩაზე ვცხოვრობდი, სკოლაც და უნივერსიტეტიც იქ მქონდა და, ფაქტობრივად, ჩემმა ბავშვობამაც და სტუდენტობამაც თბილისის ამ ცენტრალურ უბანში გაიარა. იმხანად თუ რამე საუკეთესო ქალაქური ამბები ხდებოდა, სამეგობრო სულ მის ეპიცენტრში ვიყავით. ამ კუთხით ლაღი, ხალისიანი და ნათელი ახალგაზრდობა მაქვს გატარებული, მიუხედავად რთული პერიოდებისა ქვეყანაში.
შემდეგ ჩავაბარე სადოქტოროზე ქართულ-ამერიკულ უნივერსიტეტში, მოვიპოვე გრანტი და სწავლა განვაგრძე გერმანიაში, ქალაქ ჰამბურგში მაქსპლანკის კერძო და შედარებითი სამართლის კვლევით ინსტიტუტში. თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ეს არის ყველაზე ძლიერი კვლევითი ინსტიტუტი მთელს ევროპაში. ჩემი დისერტაციაც იქ დავწერე ინგლისურ ენაზე, ჩამოვედი და დისერტაცია დავიცავი გაუ-ში, იქაც უმაღლესი შეფასება მქონდა და მომენიჭა სამართლის დოქტორის ხარისხი. ყოველთვის მქონდა მისწრაფება ბიზნესისკენ და, შესაბამისად, ბიზნესის მიმართულებითაც მივიღე განათლება.
როგორ დავიწყე ბიზნეს-საქმიანობა
როცა უნივერსიტეტი დავამთავრე, ერთი წელი ვიმუშავე სახელმწიფო მინისტრის აპარატში მთავარ სპეციალისტად ევროპულ და ევროატლანტიკურ სტრუქტურებში ინტეგრაციის საკითხებში, კონკრეტულად, ნატოში ინტეგრაციის მიმართულებით. შემდეგ მივხვდი, რომ ჩემი ადგილი მაინც კერძო სექტორი იყო და გადავედი ერთ-ერთი ბალტიისპირული საინვესტიციო კომპანიის მთავარ იურისტად. ცოტა მოგვიანებით, მათი საინვესტიციო პროექტების წარმომადგენელი, ანუ ქართველი დირექტორი გავხდი და, ფაქტობრივად, აქედან იწყება ჩემი ბიზნეს-საქმიანობა. შემდგომ მქონდა არა ერთი წარმატებული ბიზნეს-პროექტი, ავაწყეთ სუპერმარკეტების ყველაზე დიდი ქსელი თბილისიში და წარმატებულად გავყიდეთ, რამაც საკმაოდ ადრეულ ასაკში დიდი კაპიტალი მომიტანა. ამის შემდგომ, მეგობრებთან ერთად დავაფუძნე სწრაფი კვების ქართული რესტორნების ქსელი „დეგუსტო“, და ჩემი წილი დაფუძნებიდან 2 წელიწადში ასევე წარმატებულად გავყიდე; ანუ ბიზნესების აწყობის და განვითარების დიდი გამოცდილება დამიგროვდა და საკმაოდ წარმატებული ქეისებიც;
ბიზნესს ვანვითარებდი და შემდგომ ინვესტორებზე ვყიდდი, ასე ვაგროვებდი კაპიტალს. მინდოდა დაგროვილი კაპიტალი კარგ საქმეში ჩამედო. ყოველთვის მაინტერესებდა განათლების სფერო, მიმაჩნდა და მგონია, მის გარეშე ამ ქვეყანას მომავალი არ აქვს. შესაბამისად, მთელი დაგროვილი კაპიტალი, საკმაოდ სოლიდური თანხა მამას დაფუძნებულ თბილისის ღია უნივერსიტეტში ჩავდე, რომელიც მაშინ განვითარებას და ახალ-თანამედროვე კამპუსს ითხოვდა. დისერტაცია უკვე დაცული მქონდა, ავაშენე თბილისში ერთ-ერთი გამორჩეული და თანამედროვე სასწავლო ინფრასტურქტურა უნივერსიტეტის ქუჩაზე და 2016 წლიდან გადავედი უნივერსიტეტში, თავად დავიწყე მისი მართვა, გავხდი უნივერსიტეტის რექტორი. ეს ბიზნესიც განვავითარე და პოლიტიკაში წასვლამდე გავასხვისე. 5 წელიწადში მოვახერხეთ ის, რომ მოთხოვნადობის თვალსაზრისით, თბილისის ღია უნივერსიტეტი ხუთეულში შევიდა. ეს საქმიანობა ჩემთვის გაცილებით მეტი იყო, ვიდრე ბიზნესი იმიტომ, რომ მნიშვნელოვანი საერთაშორისო საგანმანათლებლო პროექტები გავაკეთეთ. ახალმა მფლობელებმა უნივერსიტეტს სახელი გადაარქვეს და ახლა მას „ალტე“ ჰქვია. უნივერსიტეტის გასხვისება ჩემს პოლიტიკაში წასვლას არ უკავშირდებოდა, უბრალოდ, ამას დაემთხვა... გააგრძელეთ კითხვა