"გამაყოლეს შევარდნაძეს ფოთში. მთელი ცეკა-ტეკა, დაცვა, სხვა სიტუაცია იყო და ისეთი შეშინებული ვიყავი... " - ედუარდ შევარდნაძის და სანდრა რულოვსის პირადი ფოტოგრაფის მოგონებები
"ფოტოგრაფია ენით აუწერელი დაავადებაა“, რომელიც ბავშვობიდან შეეყარა, - "ზენიტს“ ვინ მაღირსებდა, მამისეული "ზორკით“ ვიღებდიო... მერე მამიდამ განვადებით შეიძინა მისთვის სანატრელი ფოტოაპარატი, ასე შეაბიჯა ფოტოგრაფიის სამყაროში, თავისი ადგილი იპოვა, დაიწყო და აღარ გაჩერებულა... მისთვის ხშირად უთქვამთ, რომ უნივერსალური ფოტოგრაფია, ვინაიდან პორტრეტსაც იღებს, პეიზაჟსაც, სპორტსაც, ჟანრულ და აბსტრაქტულ ფოტოებსაც, თუმცა თავად მკაცრი შემფასებელი და თვითკრიტიკულია, ამბობს, რომ მისი არც ერთი ფოტო არ მოსწონს და ყველა მათგანის უკან ავტორის უკმაყოფილება იმალება.
"ჩემთვის ფოტოგრაფია ყველაფერია. ცოტა ახალგაზრდა როცა ვიყავი, ფოტოაპარატთან ერთად ვიძინებდი, ის ჩემი ძილის წამალი იყო, "ნიკონების“ ძველი მოდელები მაქვს და იმით ვმუშაობ. რა მნიშვნელობა აქვს? მთავარია ხედვა და პროფესიონალიზმი, რომელიც სხვას არ აქვს, დანარჩენი მეორეხარისხოვანია“.
და ამ იშვიათი ხედვით, რომელიც "სხვას არ აქვს“, ათეული წლებია საოცარ კადრებს აღბეჭდავს და ჩვენამდე ლამაზ ამბებად მოაქვს. ყველა კადრს რაღაც მნიშვნელოვანი აქვს სახსოვარი ფოტოგრაფთან ერთად, რომელიც 1980 წელს მსოფლიოს 100 საუკეთესო ფოტოგრაფს შორის დასახელდა. ამჟამად მე-18 წიგნ-ფოტოალბომზე მუშაობს, რომელსაც "მოგზაურობა აჭარაში“ დაარქვა.
ყველაზე მნიშვნელოვანი და საპასუხისმგებლო ეტაპი მის ცხოვრებაში მაინც ექსპრეზიდენტ ედუარდ შევარდნაძის პერსონალური ფოტოგრაფობა იყო, ვისთან თანამშრომლობის შესახებაც ფოტოჟურნალისტი სერგო ედიშერაშვილი ambebi.ge-სთან სიამოვნებით იხსენებს.
პირველი ნაბიჯები ფოტოსამყაროშიფოტოგრაფიამ ბავშვობიდან გამიტაცა. მამისეული "ზორკით“ დავიწყე გადაღება. მე-9 კლასში, სკოლაში ჩამოვაყალიბე ფოტომოყვარულთა კლუბი - დირექტორმა აივნის ქვეშ გამოგვიყო ლაბორატორია და ფირებს იქ ვამჟღავნდებდი. ჩემი პირველი ფოტო გაზეთ "ნორჩ ლენინელში“ დაიბეჭდა. სოციალისტური შრომის გმირებთან იყო შეხვედრა და როგორც მოყვარული, ისე ვიღებდი ფოტოებს. გაზეთ “ნორჩი ლენინელიდან“ მოსული იყო კორესპოდენტი მზია კოჭლამაზიშვილი, მან მთხოვა, ფოტოკორესპოდენტი არ მახლავს, იქნებ ამ შეხვედრიდან ერთი ფოტო მოგვცეო. უარს ხომ არ ვეტყოდი და მეორე დღეს ავუტანე ჩემი ფოტოები. მესამე დღეს კი ვნახე გაზეთში მინაწერით - "ფოტო სერგო ედიშერაშვილის“. ეს იყო უდიდესი სიხარული, 100-მდე გაზეთი მაინც ვიყიდე და ვურიგებდი ნაცნობ-მეგობრებს.
ეს იყო ფოტოგრაფიით ჩემი გატაცების დასაბამი. მერე იმავე გაზეთმა მთხოვა და მეც დავიწყე თანამშრომლობა. შეძლებული ოჯახი არ გვქონდა, რაღაც დროის მერე, მამიდამ განვადებით მიყიდა "ზენიტი“, 67 მანეთი ღირდა. სკოლა როცა დავამთავრე, უკვე მოთხოვნადი ფოტოგრაფი ვიყავი.
"ეს ენით აღუწერელი დაავადებაა“ფოტოგრაფია ენით აღუწერელი დაავადებაა, ჟინს გიმძაფრებს. სულ ვათვალიერებდი სხვების ნამუშევრებს, მაინტერესებდა, როგორ იღებდნენ ფოტოებს სააკოვი და სხვები. სკოლა როცა დავამთავრე, ქალბატონმა ნარგიზა მგელაძემ მითხრა, სერგო, იქნებ ჩვენთან, "ახალგაზრდა კომუნისტში“ მოხვიდეო. იქ 1 წელი ვიმუშავე, მერე არმაზ სანებლიძემ წამიყვანა თავისთან (იმხანად "მოლოძიოჟ გრუზიის“ რედაქტორი და ჩემი ახლობელი იყო). ისე გავითქვი სახელი, რომ მოსკოვის ბიუროს სპეცკორი გავხდი - ძალიან დიდი სააგენტო იყო სსრკ-ში, რომლის გენერალური დირექტორი ქართველი კაცი, ილარიონ ხუციშვილი იყო. ძალიან მოსწონდათ ჩემი ნამუშევრები, ერთი წლით გადაადებინეს ჩემი ჯარში წაყვანა და ჩამაბარებინეს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე. აუუ, რა ლექსებს ვწერდი, იცით? რატომ არ შევინახე... ახლა რომ მომკლა, ორ სიტყვას ვერ გადავაბამ. იმჟამად ძალიან რომანტიკული პიროვნება ვიყავი (იცინის). 3 კურსი გავიარე ქართველიშვილის სახელობის სახალხო სტუდიაში, მინდოდა მსახიობობა, რეჟისურაც მაინტერესებდა...
ჯარში წავედი, მერე აქედან რეკომენდაცია გამიწიეს და პირდაპირ ლომონოსოვში ჩავაბარე ფოტოჟურნალისტიკაზე.
როგორ გავხდი ედუარდ შევარდნაძის პირადი ფოტოგრაფიჯარის შემდეგ, ინსტიტუტიც რომ დავამთავრე და ჩამოვედი, მუშაობა გავაგრძელე "ახალი ამბების სააგენტოში“ (1976-77 წლებში). მერე "საქინფორმის“ დირექტორმა ვლადიმერ ჭიაურელმა მთხოვა, ჩემთან გადმოდი, ყველანაირ პირობას შეგიქმნიო. გადავედი და პირველად გამაყოლეს ედუარდ შევარდნაძეს ფოთში. მთელი ცეკა-ტეკა, დაცვა, სხვა სიტუაცია იყო და ისეთი შეშინებული ვიყავი... მათაც ძალიან მოეწონათ ჩემი ფოტოები. მაშინ არ არსებობდა პერსონალური ფოტოგრაფის სტატუსი, საქინფორმში დარეკეს, იქნებ სერგო ბატონ ედუარდს გამოაყოლოთ ხოლმე, თავისებურად იღებსო. იმ დღიდან დავიწყე შევარდნაძის გადაღება და მასთან შემოვრჩი ბოლომდე, ვიდრე 1985 წელს მოსკოვში, საგარეო საქმეთა მინისტრად არ გადაიყვანეს. ამასობაში, მე და ბატონ ედუარდს ძალიან ახლო ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა, მასთან რამდენჯერმე ოჯახშიც ვიყავი, გავიცანი ქალბატონი ნანული.
90-იანებში, როცა საქართველოში ჩამოვიდა, მან უკვე მოითხოვა, მინდა ჩემი ფოტოგრაფი მყავდესო (ყველას არ აღებინებდა ფოტოს) და ასე დამნიშნეს შევარდნაძის პირად ფოტოგრაფად. სიცოცხლის ბოლომდე ვემსახურე. ყველამ რომ უღალატა, მე თითქმის დღეგამოშვებით მასთან ვიყავი, კრწანისში. ათას რამეზე ვსაუბრობდით... 2000 წელს, რაღაც უთანხმოება მომიხდა კახა იმნაძესთან (შევარდნაძის პრესმდივანთან), განცხადება დავწერე და "საქინფორმიდან“ წავედი. ბატონმა ედუარდმა ისე იცოდა, თითქოს უკეთესი სამსახური ვიშოვე და ამიტომ გადავედი. მერე, უკვე კრწანისში რომ დავდიოდი, მითხრა, 1-2-ჯერ რომ მოგიკითხე, კახამ ასეთი პასუხი გამცა, სერგომ უკეთესი სამსახური იშოვაო. აღარ დამიწყია ჭორაობა და ახსნა, აზრი არ ჰქონდა. იხილეთ სრულად