"არ მყავს ჩემი ბიოლოგიური შვილი... ილიკოს შვილებმა შემიცვალეს ჩემი შვილები" - ნინო სუხიშვილი - კვირის პალიტრა

ქარ­თუ­ლი ეროვ­ნუ­ლი ბა­ლე­ტის - "სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის“ ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ნინო სუ­ხიშ­ვილ­მა, ტე­ლე­კომ­პა­ნია "მთა­ვა­რის" ეთერ­ში, გა­და­ცე­მა­ში "მხო­ლოდ ლე­ლას­თან" გა­იხ­სე­ნა, თუ რამ­ხე­ლა შრო­მა დას­ჭირ­და, რათა ოჯა­ხის­თვის და­ემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ "სუ­ხიშ­ვი­ლებ­ში" მოხ­ვედ­რას იმ­სა­ხუ­რებ­და.

"არას­დროს და­უ­ძა­ლე­ბი­ათ, - უნდა იცეკ­ვო, გა­აგ­რძე­ლო ჩვე­ნი საქ­მეო... თვლიდ­ნენ, რომ ეს ჩვენ უნდა გვდო­მე­ბო­და და ჩვენ­ში ამის მო­ნა­ცე­მი და­ე­ნა­ხათ. ბევ­რს ჰგო­ნია, რომ მე და ილი­კომ ეს საქ­მე ლან­გრით მი­ვი­ღეთ. ჩვენ მარ­თლა ძა­ლი­ან ბევ­რი ვიშ­რო­მეთ და ამის მტკი­ცე­ბა პირ­ველ რიგ­ში მშობ­ლე­ბის­თვის გვი­წევ­და და მერე და­ნარ­ჩე­ნი ქვეყ­ნის­თვის, რომ ჩვენ ეს შეგ­ვიძ­ლო.

ჩვენ­თან ან­სამ­ბლში მი­ღე­ბა­ზე ხომ არის სტან­დარ­ტი, გარ­კვე­უ­ლი სტე­რე­ო­ტი­პი არ­სე­ბობს - სი­მაღ­ლე და მო­ნა­ცე­მი უნდა გქონ­დეს, ვი­ზუ­ალს ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ცოტა სი­მაღ­ლე მაკ­ლდა. იმ დროს რო­დე­საც მე ცეკ­ვა მინ­დო­და, ან­სამ­ბლში ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი გო­გო­ნე­ბი იყ­ვნენ. სხვა სტან­დარ­ტი იყო და ვერ ვბე­დავ­დი, მათ გვერ­დზე მე რო­გორ უნდა დავ­დგა­რი­ყა­ვი. ცეკ­ვის და­უ­ო­კე­ბელ სურ­ვილს ისე ვიკ­მა­ყო­ფი­ლებ­დი, რომ ქე­ი­ფე­ბის მო­ცეკ­ვა­ვე ვი­ყა­ვი. ყვე­ლა­ფერს ვცეკ­ვავ­დი. ოღონდ ხომ იცი, რომ ერი­დე­ბათ სა­ცეკ­ვა­ოდ ად­გო­მა, მე არ მე­რი­დე­ბო­და, ოღონდ მუ­სი­კის ხმა გა­მე­გო­ნა, ეგ­რე­ვე ვდგე­ბო­დი და ვცეკ­ვავ­დი ხოლ­მე. მა­მა­ჩე­მი სულ დამ­ცი­ნო­და, - ქე­ი­ფე­ბის მო­ცეკ­ვა­ვეს მე­ძახ­და.

სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, ან­სამ­ბლში მხატ­ვრად მი­ვე­დი. სო­ლი­კო ვირ­სა­ლა­ძის ასის­ტენ­ტად. ძა­ლი­ან მრცხვე­ნია, მაგ­რამ ვოც­ნე­ბობ­დი, ან­სამ­ბლში ვინ­მეს ფეხი ეტ­კი­ნოს, ან სი­ცხემ მის­ცეს, რომ ვერ იცეკ­ვოს - მეთ­ქი... მე ყვე­ლა პარ­ტია ვი­ცო­დი და ვინ შეც­ვლი­და, თუ არა მე... (წყარო)