"სპორტზე ბაბუს სურვილით შემიყვანეს...ცოტა არ იყოს, სპორტმა სწავლაში ხელი შემიშალა" - რას ჰყვება ნიჩბოსნობაში ჩემპიონი ქართველი?
მიუხედავად პატარა ასაკისა, მან თავისი სიტყვა უკვე თქვა ქართულ სპორტში. 18 წლის ჩემპიონი ნიჩბოსანი გვპირდება, რომ ყველაფერს გააკეთებს საქართველოში კანოეს პოპულარიზაციისთვის. ჩემგან მეორე ადგილს აღარავინ ელისო, - მეუბნება და გვარწმუნებს, რომ არც არავის დაუთმობს პირველობას მომავალ ჩემპიონატებში.
სულ ახლახან, უნგრეთის ქალაქ სეგედში მიმდინარე მსოფლიოს ახალგაზრდულ ჩემპიონატზე 18 წლის ალექსანდრე წივწივაძე კანოე სპრინტში მეორედ გახდა მსოფლიოს ჩემპიონი - ქართველმა სპორტსმენმა 500-მეტრიან დისტანციაზე ტიტულის შენარჩუნება მოახერხა.
9 წლისა იყო, როცა ტრადიციას არ უღალატა და მესამე ნიჩბოსნად ჩაეწერა ოჯახში. თავიდან თუ უხალისოდ დაჰყაბულდა მწვრთნელი ბაბუას სურვილს, როცა გამარჯვების გემო გაიგო, თანდათან მიხვდა, რომ საჭირო დროს სწორ ადგილას მოხვდა. "თავიდან ძალიან გამიჭირდა, ყველაზე გვიან ჩავჯექი ნავში... სიმართლე გითხრათ, წყლისაც მეშინოდა. ყველაზე ცუდი სპორტსმენი ვიყავი. მერე რაღაც პატარ-პატარა ჩემპიონატები მოვიგე, რამაც საბოლოოდ, სპორტის გაყოლის სურვილი გამიჩინა. დღეს ნიჩბოსნობა ჩემი განუყოფელი ნაწილია და უმისოდ არსებობა ვერც წარმომიდგენია“, - ამბობს ალექსი და საუბარს, რა თქმა უნდა, ბავშვობიდან იწყებს:
"სპორტზე ბაბუს სურვილით შემიყვანეს" "2004 წლის 22 იანვარს დავიბადე რუსთავში. თავდაპირველად, ქალაქის მე-4 საჯარო სკოლაში ვსწავლობდი, შემდეგ გადავედი და დავამთავრე კერძო სკოლა - "რეცა“.. მამაც და ბაბუაც ნიჩბოსნები არიან და ტრადიციულად, მეც ამ სპორტს გავყევი, მესამე თაობა ვარ. ნიჩბოსნობაზე 9 წლისა შევედი და სერიოზულად ვარჯიში 11 წლისამ დავიწყე, ეს ბაბუს სურვილი იყო - ალექსანდრე უფროსის. ბავშვობაში ჯანმრთელობის პრობლემებიც მქონდა და ამის გამო უფრო დამაკავეს სპორტით. მშობლებს არ უნდოდათ, მაგრამ ბაბუას სურვილს დაყაბულდნენ, მისმა აზრმა გაიმარჯვა. ნიჩბოსნობა ისედაც მაინტერესებდა, მამას და ბაბუას დავვყვებოდი და ვუყურებდი, სხვები როგორ ვარჯიშობდნენ. ინტერესი მქონდა, თუმცა არა - სურვილი. მერე, როცა გამარჯვების გემოც გავიგე, ეს სპორტი ჩემი განუყოფელი გახდა. ვარჯიშით რუსთავის ცენტრალურ პარკში ვვარჯიშობდი, კილომეტრიან ხელოვნურ ტბაზე.
ცოტა არ იყოს, სპორტმა სწავლაში ხელი შემიშალა - ბავშვობიდან დღეში 5 საათს ვვარჯიშობდი, თავი მქონდა გადადებული, ამიტომაც სპორტს სწავლას დიდად ვერ ვუთავსებდი. მაინც ვცდილობდი რაღაცას და მასწავლებლებიც ხელს მიწყობდნენ.. როგორც ჩანს, პასუხისმგებლიანი ადამიანი გავჩნდი, რამეს რომ ვიტყოდი, ვიდრე არ გავაკეთებდი, ვერ ვისვენებდი.
სკოლა დავამთავრე და ვერ მოვახერხე სწავლის გაგრძელება. წელს სხვა მიზნები მქონდა, არა უშავს, სწავლა არსად გამექცევა. წელს დავიწყებ ამისათვის სერიოზულ მომზადებას. დიდი სურვილი მაქვს, სამსახიობო ფაკულტეტზე ჩავაბარო.იხილეთ სრულად