"არც ნაძვის ხე მაქვს, არც - სამზადისი... თუ გოზინაყი და ტოლმა არ მექნება, შემწვარ კარტოფილს შევჭამ, შარშან ერთი ჭიქა ღვინით შევხვდი" - კვირის პალიტრა

ქეთი ხუ­ციშ­ვი­ლის მიერ "ჩცდ"-ში შექ­მნი­ლი ქარ­თლე­ლი ქა­ლის პერ­სო­ნა­ჟი ყვე­ლას უყ­ვარს. ამ როლ­მა დიდი პო­პუ­ლა­რო­ბა და წარ­მა­ტე­ბა მო­უ­ტა­ნა... დღეს ქეთი კო­მე­დი­უ­რი გა­და­ცე­მის მსა­ხი­ო­ბია და მა­ყუ­რე­ბელს მისი და­ნახ­ვა ყველ­გან სი­ა­მოვ­ნებს. ქეთი ხუ­ციშ­ვილს წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ შე­ვეხ­მი­ა­ნეთ, რათა გაგ­ვე­გო, რო­გორ ემ­ზა­დე­ბა ახა­ლი წლის­თვის და ამ დღე­სას­წა­უ­ლის აღ­ნიშ­ვნის რა ტრა­დი­ცია აქვს. სა­უ­ბა­რი მისი საყ­ვა­რე­ლი კუ­თხი­დან - ქარ­თლი­დან და­ვი­წყეთ.

- ქეთი, შენი პერ­სო­ნა­ჟი - მთვა­რი­სა ქარ­თლშიც მოს­წონ­დათ?

- ქარ­თლე­ლე­ბის­გან მთვა­რი­სა-ლუ­ნას გამო არა­ნა­ი­რი აგ­რე­სია არ მიგ­რძვნია, მი­მი­ღეს, მო­ე­წო­ნათ. დღემ­დე ღი­მი­ლით, სიყ­ვა­რუ­ლით და თბი­ლად მხვდე­ბი­ან. ეს ხომ პერ­სო­ნა­ჟია... ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ვის­თვის და­მი­ცი­ნია. არც კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ამო­მი­ღია მი­ზან­ში, მთვა­რი­სა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი პერ­სო­ნა­ჟია.

- კას­პის რა­ი­ო­ნის სო­ფე­ლი ხოვ­ლეა შენი წი­ნაპ­რის წარ­მო­შო­ბის ად­გი­ლი... ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­უ­ლი რო­გო­რი იყო იქ?

- მე­ხუ­თე კლა­სი კას­პში რომ და­ვამ­თავ­რე, იმ პე­რი­ოდ­ში ჩვე­ნი ოჯა­ხი სა­ცხოვ­რებ­ლად თბი­ლის­ში გად­მო­ვი­და. როცა ქარ­თლში ვხვდე­ბო­დით ახალ წელს, ასე მკა­ფი­ოდ დე­ტა­ლე­ბი არ მახ­სოვს, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, თან დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე თბი­ლის­ში მოვ­დი­ო­დით ხოლ­მე. ნა­თე­სა­ვე­ბი თბი­ლის­ში გვყავ­და და მა­მას აქეთ მოვ­ყავ­დით. კას­პში დე­და­ჩე­მის მშობ­ლე­ბი ცხოვ­რობ­დნენ, სო­ფელ­ში - მა­მა­ჩე­მის და რამ­დენ­ჯერ­მე ძვე­ლით ახალ წელს იქ შევ­ხვედ­რილ­ვართ. სა­ერ­თოდ, სო­ფელ­ში უფრო ძვე­ლით ახა­ლი წელს აღ­ნიშ­ნა­ვენ. თბი­ლის­ში რომ გად­მო­ვე­დით, მერე იქით ზა­ფხუ­ლო­ბით არ­და­დე­გებ­ზე ჩავ­დი­ო­დით.

- რა არის ეს კუ­თხე შენ­თვის?

- ქარ­თლი ზო­გა­დად, ჩემ­თვის მთე­ლი ჩემი ბავ­შვო­ბაა, ჩემი მშობ­ლე­ბი, მო­გო­ნე­ბე­ბი, სიყ­ვა­რუ­ლი და ურ­თი­ერ­თო­ბა. ყვე­ლა კუ­თხე მიყ­ვარს, მაგ­რამ ქარ­თლთან სხვა­ნა­ი­რი ბმა მაქვს და გან­სა­კუთ­რე­ბით მიყ­ვარს.

- რო­გო­რე­ბი არი­ან ამ კუ­თხის ადა­მი­ა­ნე­ბი - რო­გორ და­ა­ხა­სი­ა­თებ­დი მათ?

- ძა­ლი­ან კარ­გე­ბი, ემო­ცი­უ­რე­ბიც, იუ­მო­რი­თაც გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან. კა­ხუ­რი იუ­მო­რიც მიყ­ვარს, გუ­რუ­ლიც, მაგ­რამ ჩვენ­კენ სხვა­ნა­ი­რად ხუმ­რო­ბენ, ამ ხალ­ხში რომ გა­ვი­ზარ­დე, შე­იძ­ლე­ბა, ასე ამი­ტომ ვფიქ­რობ. მე და ჩემს დას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მოგ­ვწონს ქარ­თლე­ლე­ბის იუ­მო­რი. შორს რომ არ წა­ვი­დე, მა­მა­ჩემ­ზე ვი­ტყვი, უც­ბად სა­უ­ბარ­ში ისეთ რა­ღა­ცას იტყვის, სი­ცი­ლით გა­ი­გუ­დე­ბი, გე­გო­ნე­ბა მო­ი­ფიქ­რა, და­გეგ­მა და მერე თქვაო. არა­და, იმ წუ­თას, სი­ტუ­ა­ცი­უ­რად ამ­ბობს. ასე­ვე არი­ან იქა­უ­რი მე­ზობ­ლე­ბი, უმაგ­რე­სი ხალ­ხია, სა­ნა­თე­სა­ვო, ად­გი­ლობ­რი­ვი ხალ­ხი გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი არი­ან სი­ა­ლა­ლით, სი­ლა­ღით, ხა­სი­ა­თით.

- მი­ი­წუ­რა 2022 წელი, რო­გორ აჯა­მებ მას?

- პი­რა­დად მე კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რომ ვთქვა, რამე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მოხ­და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში-მეთ­ქი, არა­ფე­რი. უბ­რა­ლოდ, მე სა­ერ­თოდ, ვა­ფა­სებ და ვა­ჯა­მებ წლის ყო­ველ დღეს და ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბით ვარ კმა­ყო­ფი­ლი. ელე­მენ­ტა­რულ­ში ვპო­ვებ ბედ­ნი­ე­რე­ბას, - ბავ­შვო­ბი­დან ასე­თი ვარ. ელე­მენ­ტა­რულ რა­ღა­ცას ჩემ­თვის ბედ­ნი­ე­რე­ბა მო­აქვს. სა­ერ­თო ჯამ­შიც ხა­ლი­სი­ა­ნი და კარ­გი წელი იყო, ბედ­ნი­ე­რე­ბა არაა, ჩემს შვილს რომ ვუ­ყუ­რებ? მისი ხმა მეს­მის. აუ­ცი­ლებ­ლად გრან­დი­ო­ზუ­ლი რამ უნდა მოხ­დეს, რომ ბედ­ნი­ე­რე­ბა მას და­ვარ­ქვათ?

- მარ­თა­ლია. გრან­დი­ო­ზუ­ლია თა­ვად ყო­ვე­ლი დღე...

- დიახ და ეს არ არის ფორ­მა­ლუ­რი სა­უ­ბა­რი, მარ­თლა გუ­ლით და სუ­ლით ვა­ფა­სებ ყო­ველ დღეს და მად­ლი­ე­რი ვარ. იმე­დი მაქვს, შემ­დე­გი წე­ლიც ასე­თი­ვე იქ­ნე­ბა. მარ­ტო ჩემ­თვის კი არა, ყვე­ლას­თვის. გვერ­დით გა­ღი­მე­ბულ ადა­მი­ანს რომ ვხე­დავ, მეც მი­ხა­რია, რა­ტომ უნდა ვიყო მო­ღუ­შუ­ლი სა­ხით?!. მერე ის შენ­ზეც გად­მო­დის. ყვე­ლა მინ­და, რომ კარ­გად იყოს.

- წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო პე­რი­ო­დია, ამ დღე­სას­წა­უ­ლის შე­სახ­ვედ­რად ყვე­ლა ემ­ზა­დე­ბა, რა­ღა­ცას ფუს­ფუ­სებს. რო­გორ ემ­ზა­დე­ბი და წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ რა ტრა­დი­ცი­ე­ბი გაქვს?

- რა­საც ახლა ვი­ტყვი, მკი­თხველ­მაც მინ­და, კარ­გად გა­ი­გოს, არ მინ­და ისე ეგო­ნოს, სამ­ზა­რე­უ­ლოს არ ვე­კა­რე­ბი და არაფ­რის გა­კე­თე­ბა არ ვიცი. ყვე­ლაფ­რის მომ­ზა­დე­ბა ვიცი, მაგ­რამ რო­გორც გი­თხა­რით, გურ­მა­ნი არ ვარ, თან, სახ­ლში მარ­ტო მე და ჩემი შვი­ლი რომ ვართ და მთე­ლი დღე ორი­ვე სამ­სა­ხუ­რებ­ში, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა დი­დად სახ­ლში არ მი­წევს. სა­ა­ხალ­წლო­დაც არა­ნა­ი­რი სამ­ზა­დი­სი არ მაქვს.

- ნაძ­ვის ხე­საც არ დგამ? გააგრძელეთ კითხვა