"გული დამ­წყდა, რა მოხ­დე­ბო­და, რომ ის ლა­პა­რა­კი ჩა­ე­წე­რა-მეთ­ქი... მამი, პა­ტა­რა გოგო ხარ, მშვე­ნი­ე­რი, ლა­მა­ზი, და­ა­ნე­ბე ამ „ტრე­ნი­როვ­კებს“ თა­ვიო" - კვირის პალიტრა

მსა­ხი­ო­ბე­ბის ოჯახ­ში და­ბა­დე­ბულ­მა პრო­ფე­სი­ად ეკო­ნო­მის­ტო­ბა გა­და­წყვი­ტა, რი­თაც მამა ცოტა გა­ო­ცე­ბუ­ლი და­ტო­ვა, მაგ­რამ მამა, მიშა გო­მი­აშ­ვი­ლი დე­მოკ­რა­ტი იყო და მის არ­ჩე­ვანს არ შე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბია. შემ­დეგ კი­ნო­სა­რე­ჟი­სუ­რა და დრა­მა­ტურ­გი­აც ის­წავ­ლა. 5 წელი თე­ატ­რში სან­დრო მრევ­ლიშ­ვილ­თან, თა­ნა­შემ­წედ იმუ­შა­ვა. ბა­ტო­ნი სან­დროს გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ კი თე­ატ­რი­დან წა­მო­ვი­და. ამ ეტაპ­ზე სა­ერ­თა­შო­რი­სო გა­და­ზიდ­ვე­ბის კომ­პა­ნი­ა­შია, საქ­მი­ა­ნო­ბა სა­ბა­ჟო დეკ­ლა­რა­ცი­ე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით უწევს.

ნა­ტა­ლია გო­მი­აშ­ვი­ლი მიშა გო­მი­აშ­ვი­ლის პირ­ვე­ლი შვი­ლია და ახლა AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია:

- სან­დრო მრევ­ლიშ­ვი­ლი­სა და მისი მე­უღ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბაც რო­გო­რი სა­ო­ცა­რი ტრა­გე­დია იყო. მე­უღ­ლე­ე­ბი რამ­დე­ნი­მე წუ­თი­ა­ნი ინ­ტერ­ვა­ლით და ერთ დღეს რომ გარ­და­იც­ვალ­ნენ...

- ნამ­დვი­ლად დიდი ტრა­გე­დია იყო. ბა­ტო­ნი სან­დროს მე­უღ­ლე ჩემი ნათ­ლია გახ­ლდათ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჩემი მე­ო­რე დედა... დე­და­მაც (ნინო კვი­ტა­ტი­ა­ნი) და მა­მა­მაც უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ მაგ თე­ატ­რში და­ი­წყეს მუ­შა­ო­ბა. ისი­ნი ჯგუ­ფე­ლე­ბი იყ­ვნენ, ლილი იო­სე­ლი­ა­ნის სტუ­დენ­ტე­ბი... სან­დრო მრევ­ლიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი ჩემ­თვის ოჯა­ხი­ვით იყო და ოჯა­ხე­ბი­თაც ვახ­ლობ­ლობ­დით.

ამ ეტაპ­ზე თე­ატრთან აღარ ვთა­ნამ­შრომ­ლობ, სულ სხვა საქ­მეს ვა­კე­თებ, რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულს და ჩემი ცხოვ­რე­ბაც ახლა ასე­თია. სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვად არ ვარ თე­ატრთან ახ­ლოს, თო­რემ თე­ატ­რი რომ ჩემი გა­რე­მოა და ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი, ამას რად უნდა ლა­პა­რა­კი. ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რიც თე­ატრს უკავ­შირ­დე­ბა. მე­გობ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი ყვე­ლა­ნი ამ სფე­რო­დან არი­ან. ამ სამ­ყა­რომ მომ­ცა სა­ო­ცა­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, მე­გობ­რო­ბა, გვერ­დში დგო­მა, ცხოვ­რე­ბა სხვა­ნა­ი­რად და­მა­ნა­ხა. მერე ბა­ტო­ნი სან­დროს თე­ატ­რში ხომ გა­მორ­ჩე­უ­ლად ოჯა­ხუ­რი, მე­გობ­რუ­ლი ატ­მოს­ფე­რო იყო.

- სამ­წუ­ხა­როდ, ცოტა ხნის წინ მამა და­კარ­გეთ, გე­ნი­ა­ლუ­რი არ­ტის­ტი მიშა გო­მი­აშ­ვი­ლი. რო­გო­რია მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა?

- ამას­თან შე­გუ­ე­ბუ­ლი ჯერ არ ვარ, ძა­ლი­ან ცოტა დრო გა­ვი­და... რთუ­ლია, მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა და მწა­რეა. რაც მთა­ვა­რია, ამის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბაა რთუ­ლი. იმა­ზე არ ვფიქ­რობ, რომ მიშა აღარ არის...

- თქვენ ბოლო სა­უ­ბარს ხომ არ გა­იხ­სე­ნებთ?

- ამ ზა­ფხულს და­სას­ვე­ნებ­ლად რომ ვი­ყა­ვი, მი­შას ვი­დე­ო­ზა­რით ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დით. ერთ-ერთ ჯერ­ზე და­მი­რე­კა და ძა­ლი­ან დიდ­ხანს ვი­ლა­პა­რა­კეთ. რა­ტომ­ღაც თა­ვი­სი ბავ­შვო­ბის ამ­ბებს, ბავ­შვო­ბის კუ­რი­ო­ზებს მიყ­ვე­ბო­და, მა­მას იხ­სე­ნებ­და... ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს ჰყვე­ბო­და და ვცა­დე, ჩა­მე­წე­რა. „აი­ფო­ნი“ მაქვს, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ თურ­მე ხმას არ იწერს... დამ­რჩა მხო­ლოდ გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა... გული დამ­წყდა, რა მოხ­დე­ბო­და, რომ ის ლა­პა­რა­კი ჩა­ე­წე­რა-მეთ­ქი... ...ასე­ვე ზა­ფხულ­ში ასე­ვე ტრე­ნინგზე ვი­ყა­ვი და იქ და­მი­რე­კა. ვუ­თხა­რი - ტრე­ნინგზე ვარ-მეთ­ქი და გა­ვუ­თი­შე. მერე გა­და­ვუ­რე­კე და ასე მე­ხუმ­რა: - რა ამ­ბა­ვია, ამ­დე­ნი „ტრე­ნი­როვ­კე­ბი“, ხომ ხე­დავ, პე­წია მშვე­ნი­ე­რა­ძემ იმ­დე­ნი „იტ­რე­ნი­როვ­კა“ რამ­ხე­ლა გახ­დაო (დიდი აღ­ნა­გო­ბის წყალ­ბურ­თე­ლი იყო. - ლ.ფ.) და მისი ფო­ტოც გა­მო­მიგ­ზავ­ნა და და­ა­ყოლა - მამი, პა­ტა­რა გოგო ხარ, მშვე­ნი­ე­რი, ლა­მა­ზი, და­ა­ნე­ბე ამ „ტრე­ნი­როვ­კებს“ თა­ვიო.

- ბა­ბუ­ას­თან, გე­ნი­ა­ლურ არ­ტის­ტთან, არ­ჩილ გო­მი­აშ­ვილ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ?

- ბა­ბუ­ას­თან ზა­ფხულ­ში და ხან­და­ხან სა­ა­ხალ­წლოდ ჩავ­დი­ო­დი მოს­კოვ­ში... 18 წე­ლია, ის აღარ არის, თუმ­ცა ჩემს მეხ­სი­ე­რე­ბას ასე შე­მორ­ჩა - ბა­ბუა, რო­მე­ლიც სულ მუ­შა­ობ­და რეს­ტო­რან­ში, ან თა­ვის დიდ მა­გი­დას­თან იჯდა, ან დარ­ბაზ­ში, სტუმ­რებს მას­პინ­ძლობ­და, ყვე­ლას ესა­უბ­რე­ბო­და. პი­რა­დი, ოჯა­ხუ­რი მო­გო­ნე­ბე­ბი ნაკ­ლე­ბად მაქვს ბა­ბუ­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რად­გა­ნაც პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა.

- რას ნიშ­ნავს ზო­გა­დად ის, რომ ასეთ ოჯახ­ში და­ი­ბა­დეთ, ამ­დე­ნი არ­ტის­ტის გა­რე­მოც­ვა­ში გა­ი­ზარ­დეთ?

- ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია, უბ­რა­ლოდ, ამ ყვე­ლა­ფერს ერთი და­მა­ტე­ბი­თი რამ ახ­ლავს, ხალ­ხს უყ­ვარ­და ისი­ნი, მათ ნი­ჭი­ე­რე­ბას აღი­ა­რებ­დნენ. ცოტა ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მი არ გა­მო­მი­ვი­დეს, მაგ­რამ ამა­ყი ვარ, რომ ასეთ ოჯახ­ში და­ვი­ბა­დე... სი­ა­მა­ყეს­თან ერ­თად, რა თქმა უნდა, სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეტაპ­ზე მათი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი, თუ კარ­გი ადა­მი­ა­ნო­ბა წინ გხვდე­ბა. ამით ბედ­ნი­ე­რი ვარ. ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც არ იცი­ან, რომ მი­შას შვი­ლი ვარ, რომ იგე­ბენ, მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბის­გან იბ­ნე­ვი­ან. ყო­ფი­ლა ასე­თი შემ­თხვეა, რო­დე­საც უკი­თხავთ, მიშა შენი ნა­თე­სა­ვი ხომ არ არის? ან ხომ არ იც­ნობ? მა­მაა, რომ ვპა­სუ­ხობ­დი, იყო სა­სი­ა­მოვ­ნო გა­ო­ცე­ბა, სი­ხა­რუ­ლი.

- მა­მას ხა­სი­ა­თით გავ­ხართ?

- რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ყვე­ლაფ­რით - ფი­ზი­კუ­რა­დაც და ხა­სი­ა­თი­თაც ვგა­ვარ. ისე, რთუ­ლია, თვი­თონ მი­ამ­სგავ­სო მშო­ბელს შენი თავი, მაგ­რამ თვი­სე­ბე­ბით, გე­მოვ­ნე­ბით, ინ­ტე­რე­სე­ბით მსგავ­სე­ბა არის...

- პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვი­სას მამა რა რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბი მოგ­ცათ?

- არას­დროს ერე­ო­და არც ჩემი და არც ჩემი ძმის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებ­ში. შე­იძ­ლე­ბა რა­ღა­ცა­ზე გვე­სა­უბ­რა, რჩე­ვა მო­ე­ცა, მაგ­რამ ისე, რომ ჩა­რე­უ­ლი­ყო ჩვენს საქ­მე­ში, ასე­თი არ ყო­ფი­ლა. პა­ტივს სცემ­და ჩვენს პი­რად შე­ხე­დუ­ლე­ბას, ცხოვ­რე­ბას, არ­ჩე­ვანს, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას. ...მი­შას პა­ნაშ­ვიდ­ზე მის­მა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, შენ­ზე ასე ამ­ბობ­და - მე რომ ვერ შევ­დი­ვარ, იმ კარ­ში შე­დი­სო.

- ანუ ჩემ­ზე ყო­ჩა­ღი­აო, ხომ? გააგრძელეთ კითხვა