"სარკეში ხშირად არ ვიხედები..." - რას ჰყვება მაკა ასათიანის პიანისტი დისშვილი მშობლებზე, საყვარელ დეიდასა და პროფესიაზე? - კვირის პალიტრა

პი­ა­ნის­ტი მა­რი­ა­ნა აჩბა თბი­ლის­ში მე­ტად პო­პუ­ლა­რუ­ლი ოჯა­ხის წევ­რი და დი­ზა­ი­ნერ მაკა ასა­თი­ა­ნის დის­შვი­ლი გახ­ლავთ. გო­გო­ნა წლე­ბი ცხოვ­რობ­და და სწავ­ლობ­და სა­ზღვარ­გა­რეთ, თუმ­ცა 25 წლის ასაკ­ში მიხ­ვდა, რომ ბავ­შვო­ბის პრო­ფე­სი­ას, პი­ა­ნის­ტო­ბას უნდა დაბ­რუ­ნე­ბო­და. ამის შემ­დეგ სამ­შობ­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ა­ბა­რა. ბოლო ხანს მა­რი­ა­ნა აჩ­ბას მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით არა­ერ­თი კონ­ცერ­ტი გა­ი­მარ­თა...

მშობ­ლე­ბი, დე­ი­და, ცხოვ­რე­ბა, მუ­სი­კა­ლუ­რი პა­უ­ზა 11-25 წლამ­დე - ამ თე­მებ­ზე "იმე­დის" დი­ლის

ვიკა კა­ლან­დი­ას რუბ­რი­კა­ში ისა­უბ­რა... გთა­ვა­ზობთ ფრაგ­მენ­ტებს ინ­ტერ­ვი­უ­დან:

მუ­სი­კა - მუ­სი­კას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან და­ვი­წყე, ამ დროს ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი (კახი და ლე­ვან ჟორ­და­ნი­ე­ბი - მაკა ასა­თი­ა­ნის ვა­ჟე­ბი) ფეხ­ბურთს თა­მა­შობ­დნენ და მე ვი­ჯე­ქი და ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი ხოლ­მე. 11 წლამ­დე ასე ხდე­ბო­და, შემ­დეგ კი და­ვა­ნე­ბე თავი და სხვა რა­ღა­ცე­ბით დავ­კავ­დი. ჩემი ცხოვ­რე­ბა სა­მად იყო­ფა - ბავ­შვო­ბა, რო­დე­საც მუ­სი­კა იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, შემ­დეგ მუ­სი­კა­ლუ­რი პა­უ­ზა და ახლა ისევ, მუ­სი­კა დაბ­რუნ­და... ჩემი ბავ­შვო­ბის მუ­სი­კა­ლურ ჩა­ნა­წე­რებს რომ ვუ­ყუ­რებ, ვერ აღ­ვიქ­ვამ იქ ჩემ თავს...

მუ­სი­კი­დან წას­ვლის შემ­დეგ თა­ვი­დან ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით, ბევ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო გა­მო­მიჩ­ნდა, მაგ­რამ 2-3 თვე­ში მივ­ხვდი, რომ გა­უ­ცხო­ე­ბა და­მე­წყო. გა­ვი­და ბევ­რი წელი, მაგ­რამ ამა­ზე სის­ტე­მა­ტუ­რად მა­ინც ვფიქ­რობ­დი. კინო აკა­დე­მი­ა­ში სა­რე­ჟი­სო­რო რომ და­ვამ­თავ­რე, მივ­ხვდი, რომ პრო­ფე­სი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა უნდა მი­მე­ღო, მა­შინ გა­დავ­წყვი­ტე თა­ვი­დან მე­ცა­და და... მუ­სი­კას დავ­ბრუ­ნე­ბო­დი... ძა­ლი­ან კარ­გად ვიგ­რძე­ნი თავი.

ჩემი პირ­ვე­ლი პე­და­გო­გი დოდო ცინ­ცა­ძე იყო, ჩემ­ში ამ­ხე­ლა შრო­მა რომ არ ჩა­ე­დო, გა­მო­რი­ცხუ­ლია ინ­სტრუ­მენ­ტამ­დე მივ­სუ­ლი­ყა­ვი. ამ­ხე­ლა პა­უ­ზის შემ­დეგ რთუ­ლი იყო პირ­ვე­ლად სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლა და ამის­თვის დიდი მად­ლო­ბა ჩემს რექ­ტორს ნანა შა­რი­ქა­ძეს, რო­მელ­მაც და­მა­ძა­ლა. ეს მოხ­და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის იუ­ბი­ლე­ზე.

ჯაბა დი­ა­სა­მი­ძის ჩვე­ნე­ბა­ზე...ჯაბა ჩემი უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნია, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ოჯა­ხის წევ­რია. პა­რიზ­ში მის ჩვე­ნე­ბა­ზე გა­მოს­ვლი­სას ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, მახ­სოვს, რამ­დე­ნი­მე ოთა­ხი იყო, სა­დაც უნდა გა­მევ­ლო და ბევ­რჯერ ამიხ­სნა, გა­მი­მე­ო­რა. მეც ბუ­ნებ­რი­ვად წა­მო­ვე­დი, ამე­რია ოთა­ხე­ბი, ზო­გან ორ­ჯერ შე­ვე­დი. ეს ყო­ფი­ლა ურ­თუ­ლე­სი საქ­მე... გააგრძელეთ კითხვა და იხილეთ ფოტოები