"მათი ურთიერთობა ჩემთვის მაგალითი იყო. რამდენ რამეს გადაგატანინებს დიდი სიყვარული, როცა ეს გრძნობა გულწრფელია" - თინათინ წულაძე მშობლებზე, შვილსა და პროფესიაზე
"მამა ჩემთვის მენტორივითაა, მისგან ბევრი რამ ვისწავლე, ისევე, როგორც დედისგან, ყველაფერში მეხმარება. დიდი მეგობრები ვართ. რაც შეეხება დედობას, ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ამაზე დიდი ბედნიერება არაფერია და მიხარია, რომ ასეთი შვილი მყავს - კეთილი და საყვარელი", - ამბობს ქორეოგრაფი თინათინ წულაძე, რომელიც თავის საქმიანობაზე, რეჟისორ მამასა და მსახიობ დედაზე, პატარა ანდროსა და თეატრთან დაკავშირებულ თემებზე გვესაუბრება.
- თინათინ, მოგვიყევით, ამჟამად რომელ თეატრებში მუშაობთ და რომელ სპექტაკლებში ხართ დაკავებული?
- ამჟამად სამ თეატრში ვმუშაობ - "თეატრი სახელოსნო 42", "თეატრი", სადაც ვმონაწილეობ სპექტაკლში "ჩიკაგო" და "ქალაქის თეატრი", რომელიც მე და ჩემმა მეგობრებმა ავაშენეთ ჩვენივე ხელით. "თეატრი სახელოსნო 42-ში" ახალ ამპლუაშიც მომიწია ყოფნამ - მსახიობს ვერ ვიტყვი ჩემს თავზე, მაგრამ შესაძლებლობა მომეცა ეპიზოდური როლი შემესრულებინა "საშობაო ზღაპარში" და ეს კიდევ ახალი გამოწვევა იყო ჩემთვის, სადაც ასევე ქორეოგრაფი ვიყავი.
- რთულია ასეთი რეჟიმით ცხოვრება?
- რთულია, მაგრამ ბედნიერი ვარ, რომ ასეთი დატვირთული ვარ. სხვაგვარად არ შემიძლია, პატარაობიდანვე მიჩვეული ვარ ამ რეჟიმს და თუ დაღლილი არა ვარ, თავს არაკომფორტულად ვგრძნობ. სპექტაკლსა და კონცერტზე მეტად, სწორედ რეპეტიციების პერიოდი მიყვარს, შექმნის პროცესი, აქ ხდება მთელი ის მისტიკა, რატომაც გინდა საერთოდ ამ პროფესიაში ყოფნა. მერე კი უკვე პრემიერა, მაყურებლის რეაქცია... სხვათა შორის, ადრე უფრო ვნერვიულობდი, განვიცდიდი, ვინ რას იტყოდა, როგორ მოეწონებოდა, ახლა უკვე იმდენნაირი თეატრი არსებობს, ბევრი რეჟისორი, მსახიობია და მაყურებელს მრავალფეროვანი არჩევანი აქვს, ამიტომ ვინც მოსწონს და სადაც მოსწონს, იქ წავა. ბუნებრივია, ყველას ვერ მოეწონები და დროთა განმავლობაში შენი მაყურებელი გიჩნდება. ახლა ის უფრო მაინტერესებს, რა არ მოეწონათ, რომ გავითვალისწინო.
- მშობლების პროფესიებიდან გამომდინარე, ეს გარემო თქვენთვის ბავშვობიდან ახლობელია და თუ გახსოვთ, თქვენს ცნობიერებაში რამ მოახდინა გარდამტეხი შთაბეჭდილება, რის შემდეგაც სხვაგვარად აღიქვით თეატრი?
- ბევრი სპექტაკლი მახსოვს ბუნდოვნად, მაგრამ ყველაზე მკაფიოდ "ფიგაროს ქორწინება" დამამახსოვრდა, რუსთაველის სარდაფში, ეს სპექტაკლი ძალიან მიყვარდა. სულ იქ ვიყავი მშობლებთან ერთად, იქ მეძინა, ვმეცადინეობდი და ფაქტობრივად, იქ ვცხოვრობდი.
- ამის მიუხედავად, პროფესიად ქორეოგრაფია აირჩიეთ.
- ცეკვა ყოველთვის მიყვარდა და ახლაც ძალიან მაინტერესებს. ქორეოგრაფიას ბოლომდე მივყვები და მიმაჩნია, რომ საჭირო პროფესიაა, რადგან სპექტაკლში დიდი ფუნქცია აქვს ცეკვას.
რაც შეეხება მსახიობობას, მიფიქრია, მაგრამ ვერ გავბედე და ისიც ზუსტად ვიცოდი, რომ სულ ვინანებდი ამას... თუმცა მაინც მივიღე მცირედი გამოცდილება. მერე რა იქნება, არ ვიცი, ახლა კი ეს ჩემი პატარა "სინანული" დავიკმაყოფილე. ამ გადაწყვეტილებას არ ვნანობ, რადგან ძალიან საინტერესო გზაზე დავდექი, მინდოდა რაღაც ჩემი მქონოდა და სწორედ ამას ვაკეთებ, იგივე სფეროა და ოჯახი მაინც ერთად ვმუშაობთ. სისულელე იქნებოდა, რადიკალურად სხვა სფეროში წავსულიყავი, როცა ხელოვნება მაინტერესებს. მე ჩემი ნიშა მაქვს და სამივე ერთმანეთს ვაბალანსებთ.
სუხიშვილებში მოხვედრა ბავშვობიდან ჩემი ოცნება იყო. 8 წლის ვიყავი, როცა მათ სტუდიაში მივედი, იქ ვისწავლე ცეკვა და როცა სტუდია დავასრულე, ერთხანს ბავშვთა ანსამბლში ვცეკვავდი, რომელიც ძალიან მიყვარდა, მერე კი სასწავლებლად წავედი - ერთი წელი პრაღაში ვიყავი, ერთიც - ნიუ-იორკში. ჩამოსვლის შემდეგ სუხიშვილების ანსამბლში დავიწყე მუშაობა და საუკეთესო გამოცდილება მივიღე.
- ნიუ-იორკში ბროდვეის აკადემიაში სწავლა, ალბათ, ძალიან საინტერესო იყო, რა შეგძინათ იქაურმა გარემომ, პედაგოგებმა?
- მართლაც ძალიან საინტერესო იყო. ყველაზე მეტად მომწონდა ის, რომ სწავლის პროცესი ძალიან გამარტივებული და შენზე მორგებულია. კონკრეტული გრაფიკი არ გვქონდა, თვითონ ვირჩევდით. მაგალითად, დღეს მინდა ამ პედაგოგთან შევიდე ბალეტზე, ან სულაც ჯაზის ლექციის განწყობაზე ვარ და ა.შ. დავუშვათ, ბალეტის ათი პედაგოგი იყო, შეგეძლო ყველა მათგანთან შესულიყავი, დასწრებოდი და რომელიც უფრო მოგეწონებოდა, იმასთან გააგრძელებდი მეცადინეობას. თუკი რაიმე ჟანრი არსებობს ქორეოგრაფიაში, აბსოლუტურად ყველა პედაგოგი გვყავდა. პედაგოგებთან ცალკე კომუნიკაციის შესაძლებლობაც გვქონდა. შეგვეძლო გაკვეთილის შემდეგ ყავაზე დაგვეპატიჟებინა, თუ ეცალათ, და ვუყვებოდი, რისი გაკეთება მინდოდა, ისინი კი კარგ რჩევებს მაძლევდნენ, რაც მერე ძალიან დამეხმარა.
- ასეთი დატვირთული ხართ და შვილს რა დროს უთმობთ?
- ორი წლის შვილი მყავს და ყველგან ჩემთან ერთად დადის. თეატრი უკვე მასაც ძალიან უყვარს. მოსწონს, რეპეტიციებს რომ უყურებს, სცენაზე დარბის ხოლმე. მიხარია, რომ დროს თეატრში ატარებს, რადგან მსახიობებთან, რეჟისორებთან ურთიერთობა ძალიან საინტერესოა. სულ რომ არ გამეგრძელებინა ამ სფეროში საქმიანობა, იმდენად ზღაპრულად მახსენდება ის დღეები და წლები, რაც ბავშვობიდან თეატრებში მაქვს გატარებული, რომ მინდა ჩემმა შვილმაც გამოცადოს და მერე თვითონ აირჩევს, საით წავიდეს.
- დედობა რა განცდაა თქვენთვის?
- დედობა ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის, რადგან შვილი გააზრებულად გავაჩინე, მინდოდა და ვგრძნობდი, რომ ამისათვის მზად ვარ. ბევრ რამეზე ვფიქრობდი, მაგრამ იმის 30%-იც კი არ გამოდის, რაც გგონია, რომ იქნება, თუმცა ჩემი მიმართულებები მაქვს, რაც მინდა ჩემს შვილს მივცე. პირველ რიგში, არჩევანის თავისუფლება, მისთვის სასურველი განათლების მიღება და ა.შ. როგორი დაღლილიც არ უნდა ვიყო, ვცდილობ სხვაგანაც წავიყვანო, გაერთოს და ნახოს, რომ თეატრის გარდა, სხვა რამეებიც არსებობს.
- დედა თუ გეხმარებათ?
- ძალიან, დედაჩემიც ხომ თეატრშია ხოლმე და პატარა ხან ჩემთანაა, ხან მასთან. ანდროს მეორე ბებია და მამაც ძალიან მეხმარებიან.
- როგორია ბატონ ლევანთან ერთად მუშაობა?
- ძალიან რთულია. ბოლო წლების განმავლობაში, ბევრ სპექტაკლზე ვიმუშავეთ ერთად და ახლა უკვე მეც ვისწავლე მისი ენა. ყოველთვის ძალიან მკაცრი და მომთხოვნია.
გაზეთში "კვირის პალიტრა" დაბეჭდილი ინტერვიუ იხილეთ სრულად - "სისულელე იქნებოდა, რადიკალურად სხვა სფეროში წავსულიყავი, როცა ხელოვნება მაინტერესებს“